Een droom die werkelijkheid wordt.
Zou ik? Zou ik het doen? Zou ik het durven? Zou ik het kunnen? Zou ik mijn droom waarmaken? Zou ik gewoon eens ja zeggen? Ja, ik zei ja! En ik deed het. Spijt van? Geen seconde.
Al op 15 jaar is de vraag daar: Weet je al wat je gaat studeren? Mijn antwoord was er ook al: fotografie. Jup, ik ga fotografie studeren. Om dat plan waar te maken, begon ik alle folders rond de studie ‘fotografie’ te verzamelen. Ik nam een mooie groene doos en ik begon met vullen. Het werd mijn droomdoos. Ik keek er zo vaak in dat ik na een tijdje zo goed als alle vakken van elke fotografieopleiding kon opsommen. Hoe zot zou het zijn om deze vakken ook echt te volgen?
16 jaar en zomer, opgroeiend aan de zee. Het is een prachtige zomerdag. Ik sta te wachten op de kusttram. Een koppel kijkt me vriendelijk aan en start een gesprekje. Het klinken duidelijk toeristen. Na een kort dialoog over het weer, is de vraag daar: Weet je al wat je gaat studeren? Mijn antwoord natuurlijk: fotografie. De man van het koppel is blijkbaar fotograaf. Een oude fotograaf, een niet zo gepassioneerde fotograaf. Laat ons zeggen, een man die de opleiding tot fotograaf niet meteen aanraadt. Deze man was duidelijk: fotograaf word je niet door te studeren, maar door het te doen. Zijn woorden bleven hangen en bij mij nazinderen.
Plots werd mijn droomdoos een reclamedoos. Ik kan nog steeds niet verklaren waarom deze man zo’n indruk heeft nagelaten op mij. Wat als ik die man niet was tegengekomen? Had ik dan wel blijven geloven in mijn droomdoos? Ik denk het niet. Deze man was hoogstwaarschijnlijk maar de aanzet. Waarom zou je fotografie studeren als je zo’n punten behaalt? Een boodschap die ik wel meer hoorde. Soms denk ik: Wat als ik helemaal alleen zonder mensen rondom mij een keuze had gemaakt? Zou ik dan wel fotografie gaan studeren zijn? Misschien wel, misschien niet.
Maar wat als we nu eens zouden stoppen met ‘wat als’ en gewoon eens kijken naar de realiteit? Wel, dan zie ik dat mijn liefde voor fotografie niet verdwenen is. Het is alleen maar aangescherpt. De oude fotograaf heeft mijn passie zeker niet doen verdwijnen. Hij brak misschien de inhoud van mijn droomdoos af, maar mijn droom bleef wel bestaan: fotograaf worden.
Ik studeerde uiteindelijk logopedische wetenschappen. Een studie waarin ik mijn sympathie voor de mens, en vooral kinderen, kon verbreden. Een studie die me niet alleen sociaal, wetenschappelijk maar ook als mens heeft doen groeien. Dus spijt van? Nee hoor.
Tijdens deze studies nam ik de beslissing om een basiscursus fotografie te volgen in het volwassenonderwijs. Nee, deze folder zat niet in mijn droomdoos/reclamedoos. Maar waarom niet eens zot doen? Ik nam de beslissing om toch eens te proeven van een opleiding fotografie. Had die man gelijk dat een opleiding overbodig is? Wel, mijn antwoord is nee. Een goede technische basis is belangrijk. Misschien zit er een grond van waarheid in het feit dat je veel leert door het te doen, maar wie houdt nu niet van een technisch onderlegde fotograaf? Awel. Een grote tip naar mezelf: geloof niet alles wat een oude fotograaf je vertelt.
Na het afronden van mijn studies binnen de logopedische wetenschappen, was ik op zoek naar een toekomst. Wat wil ik doen met mijn leven? Een gedachtegang die iedereen waarschijnlijk wel tegenkomt. Awel, ik kwam hem ook tegen. Totdat het idee kwam: waarom start ik niet als fotograaf?
Maar toen waren de twijfels daar: is dat financieel haalbaar? Ben ik wel goed genoeg? Ga ik wel klanten vinden? Moet ik niet nog bijstuderen tot ik een echte fotograaf ben? Ze bleven komen. Ik ging op zoek naar antwoorden en kwam tot dit wonderlijke besluit: ga ervoor, je hebt niets te verliezen!